Plaża

Jestem spod znaku Wodnika, woda to mój żywioł. Kocham morskie kąpiele, nie pogardzę basenem, ale lubię też poruszać się po wodzie – łodzią taką czy inną, (kiedyś) kajakiem, statkiem większym czy mniejszym. Kiedy mieszkałam w Szwecji wolałam podróżować do Polski i z powrotem promem, a nie samolotem. Nie dane mi było pływać po oceanach, ale w oceanie i owszem – kiedyś, dawno, na Wyspach Kanaryjskich.

Mieszkam nad morzem. Morze jest dla mnie bardzo ważne – uspokaja mnie, tonuje, wydaj mi się, że dopiero nad brzegiem morza oddycham pełną piersią. Morze o każdej porze roku jest inne, dla mnie zawsze piękne – i zimą z zaśnieżoną plażą, i wiosną, kiedy można obserwować wiele ptaków, i latem z opcją kąpieli i polegiwania na plaży z książką, i jesienią, targane sztormami. Teraz lato – już się kończy, a było piękne. Codziennie spacer brzegiem morza, ze Stogów do Górek Zachodnich, to w dwie strony około 8–9 km, z przystankiem lub kilkoma na kąpiel i obeschnięcie z książką w ręku. Moje stopy to uwielbiają i są mi bardzo wdzięczne. Bywało, że wyruszałam sama rano (hm, znaczy tak ok. 10) tramwajem, włóczyłam się po plaży, polegiwałam, po 16 przyjeżdżał M., pokonywaliśmy razem dystans z przystankami kąpielowymi, potem rybka i w domu około 19–20. Nie zawsze rzecz jasna mogłam sobie na taki wypas pozwolić czasowo, częściej jechaliśmy razem ok. 16. Już wkrótce będę za tym tęsknić.

Wczoraj złapał nas deszcz – deszcz nad morzem, kiedy stopy w nim brodzą, to bardzo przyjemna opcja, zwłaszcza jak później wyjdzie słońce…