Viva Emerita

Pierwsze (ale nie dziewicze) wrażenie – miasto nieoczywiste. Nie dziewicze, bo byłam tam w 1994 roku. Mieszkaliśmy wtedy z przyjaciółmi w domu nieopodal Pozzo (Valdichiana). Pewnego dnia wyskoczyliśmy do Perugii. Niewiele z tego wyskoku pamiętam – pinakotekę, oczywiście fontannę, i chyba tyle. Pamiętam też, że poszliśmy coś zjeść, dzieci przyjaciół, szesnastolatek i około dziesięciolatka, domagały się pizzy, a restauracja, w której zasiedlimy, pizzy nie serwowała, więc były jakieś kwachy (raczej kwaski J , nie pamiętam, czy młodzi się pogodzili z brakiem pizzy, czy zmieniliśmy lokal. Nieoczywiste – bo zaskoczyło mnie jak stolica Umbrii od pierwszego wejrzenia różni się od toskańskiej Florencji. Nie chodzi mi o różnicę w zabytkach, itp., to wiadomo. Florencja jest cudowna, ja jestem zakochana w każdym jej kamieniu, w każdym zaułku i każdym jej widoku, ale jest jednak pewnego rodzaju skansenem (tzw. centro storico), prawda, że nie aż takim, jak Wenecja. W Perugii spodziewałam się czego

  Muzealnie Wylookałam w Cortonie ciekawą wystawę:   Ja w ogóle generalnie lubię wystawy w małych, toskańskich miastach, to znaczy – lubię tutejsze muzea i pokazywane w nich wystawy czasowe. Staram się, żeby nic mi nie umknęło. Ponadto MAEC, czyli Museo dell”Accademia Etrusca e della Citt á di Cortona to jedno z najciekawszych muzeów w Toskanii, a pewnie i jedno z najstarszych w całych Włoszech – jego początek datuje się na 1727 rok. Jest to też jedno z najstarszych świadectw naukowego zainteresowania cywilizacją i kulturą Etrusków. Wystawa to prezentacja kolekcji szkiców archotektonicznych, autorstwa n ie tylko Pietro da Cortona. Same szkoce, acz bardzo cenne i ciekawe, byłyby jednak dla przecoętnego wodza z byt nużące, dopełnione sa więc nie tylko ciekawymu informacjami na tablicach, ale też wizualizacjami i makietami, pokazujacymu różne warianty realizacji. Obiecywałam sobie, że tylko to, bo przecież stałe zbiory muzeum znam już bardzo dobrze, ale oczywiście obietnicy tej

  Jest jak jest, czyli upał, słońce, sucho – klimat mamy taki, jak widać.   Na szczęście dom jest z kamienia, okna zaopatrzone w okiennice (już dawno przestałam się dziwić, że Włosi zamykają okiennice nie w nocy, w obawie przed, powiedzmy włamaniem, a w dzień, przed słońcem), na zewnątrz trochę cienia zawsze się znajdzie, jak nie w tym kącie to w innym, da się żyć. I można czytać. Ponieważ jeżdżę do Włoch od wielu lat, czuję się tu jak w domu i ten kraj mnie zwyczajnie kręci, to jestem wdzięcznym obiektem do prezentowania mu licznych na rynku w Polsce książek o tematyce włoskiej. A to że ktoś pojechał i mu się podobało, a to inny opowiada, co widział, jeszcze inny wykłada filozofię życiową Włochów albo tłumaczy ich obyczaje i kulturowość (pamiętam książkę Anglika, chyba prominentny dziennikarz to był/jest?, który wychwalając kuchnię włoska, autorytatywnie stwierdza, że serów niestety Włosi nie umieją dobrych robić…; w przeciwieństwie do Anglików, rzecz jasna; zdaje się, że w Pols

Od czwartku w podróży, wczoraj popołudniu nareszcie na miejscu. Dom stoi i czeka. Wieczorem na kolacje do naszej ukochanej La Vecchia Rota w malutkim, acz bardzo historycznym Marciano della Chiana. Oczywiście pełno, oczywiście młodziutka kelnerka mówi, ze bez prenotazione nie da rady, oczywiście szukamy wzrokiem padrone Massimo, oczywiście śmieje się i wskazuje stolik. Jest pysznie i wesoło, padrone żartuje (z nas tez), znajoma kelnerka rzuca kilka slow w biegu, ludzie jedzą, piją, śmieją się, pokrzykują – oprócz nas sami Włosi; uwielbiam patrzeć na Włochów przy stole!  W pewnym momencie, gdzieś tak ok. 22, padrone mówi, ze za chwile przejdzie procesja… I idzie, od strony kościoła, z orkiestrą, a jakże! Te dwa porządki się jakby dopełniają – ludzie przy stołach i (raczej) radosna procesja, sacrum – profanum. Na koniec prosimy o kawę i pytamy o nocino (obłędny likier orzechowy, który Massimo sam robi), kelnerka się uśmiecha, ale kręci głowa, ze nie ma, proponuje limoncello i inne amari,