Viva Emerita

  Cortona celebruje Signorelli 500, a Citta della Pieve Perugino 500 – obaj panowie ok. 1450–1523. W Citta bardzo ciekawa wystawa. Kuratorom udało się poprzez niewielki wybór dzieł zarysować obraz twórczości Perugina syntetyczny i możliwie pełny – tego brakowało mi w Cortonie.  Przy tej okazji udostępniono to, co pozostało z fresków w Santa Maria dei Servi. Na zniszczony fresk Zdjęcie z krzyża nakładana jest wizualizacja rekonstrukcji.  Zajrzeliśmy tez do Oratorio Santa Maria dei Bianchi, siedziby konfraterni Disciplinati Bianchi – uroczy Pokłon Trzech Króli, i intersujący ikonograficznie, bo widać i Króli (Magów), na pierwszym planie, i pasterzy, w głębi, w partii środka. Osobiści widzę tylko dwóch króli, no chyba że trzeci gdzieś bez korony. Zagadka – gdzie w Citta delle Pieve trzymają piłki? J

  Nareszcie! Odkąd dowiedziałam się o wystawie Signorelli 500, organizowanej w jego rodzinnym mieście w 500-lecie śmierci, nie mogłam się doczekać tegorocznych wakacji. Cortona leży rzut beretem od naszej toskańskiej miejscówki. Wczorajszy dzień upłynął pod znakiem Luki Signorellego. Wystawą odrobinkę byłam zawiedziona. Jest niewielka, nie ma na niej obrazów z choćby sąsiedniego Museo Diocesiano, nie ma też opcji biletu zachęcającego do odwiedzenia drugiej placówki. Jest katalog – w wersji dużej, średniej i małej, ale wszystkie tylko po włosku. Na wystawie można obejrzeć niezły film o życiu i twórczości Signorellego, mowa w nim o wielkich realizacjach ściennych, jak Monte Olivieto i Orvieto, mowa o aktywności w okolicznych miejscowościach, pokazana jest mapka z zaznaczonymi m.in. Foiano della Vchiana, Lucigano, Castglion Fiorentono, ale już bez prezentacji dzieł. A na samej wystawie tylko informacje o poszczególnych obrazach, biografia bardzo syntetyczna. Brakowało mi szerszej perspe

w toku.  Przyjechaliśmy w sobotę, jak zwykle tam gdzie zawsze. Trafiliśmy jak śliwka w gorący kompot, potem przeżyliśmy dwa dni burzowo-ulewne, raz zmoczyło nas to tzw. suchej nitki. Teraz ma być znowu ciepło, może nawet bardzo, ale poranek jest rześki, nie narzekam. Niczego specjalnego jeszcze nie doświadczyliśmy, bo na początek rzuciliśmy się na poszukiwanie sklepów z wyposażeniem wnętrz - lampy, firany, lustra... Nawet odwiedziliśmy Outlet Village, gdzie zakupiłam firankę, znaczy – zapłaciłam, do odebrania w środę. Nie wiem, czy dobrze zrobiłam – 125 €, jest ładna, ale czy będzie dobrze wyglądała? czy nie jest za gęsta? Poza tym n ic, naprawdę, nie ma na czy oka zawiesić, nie wiem, może n ie umiemy znaleźć właściwych sklepów. Wczoraj cały dzień pod Perugią, mieliśmy w palnie jeszcze jedno miejsce, ale M powiedział, że nie, że dość, może trzeba przestać szukać, to coś fajnego samo się znajdzie. Za to pchli targ w tym roku udany – kupiłam dzbanek, torbę, stojak na parasole i dwa obr

Przeszłam spacerowo 2308,52 km (według apki w telefonie), co daje dzienną średnią 6,3 km. Myślę, że nieźle, jak na 63-latkę – a! średnia 6,3 w 63 roku życia!; cóż za symbolika! – choć mogłoby być lepiej. Postanowiłam sobie robić dziennie trochę więcej niż średnia ubiegłoroczna, żeby ona o to trochę rosła, ale jak dotąd mi się nie składa – albo mi się nie chce, albo mam cos do zrobienia, załatwienia, wypełnienia, albo co innego. Wygląda, że dziś będę mogła w końcu, pierwszy raz w tym roku. przejść pełnowymiarowy dystans. Przeczytałam 53 książki, co daje średnią ciut więcej niż jedna tygodniowo. Tu nie bardzo widzę możliwość zwiększenia mocy, co mnie martwi, bo stosy do przeczytania się piętrzą i rosną zamiast maleć. W tej ponad pół setce były dwie lektury powtórne: Wojciech Karpiński, Pamięć Włoch i Edmund de Waal, Biały szlak , pozostałe w większości świetnie lub bardzo dobre albo przynajmniej ciekawe, czyli czas niestracony. Ich wymienianie nie ma sensu, to może odwrotnie, bo kilk