Viva Emerita

W niedzielę  z godnie z planem Monte San Savino z pchlim targiem i udostępnioną XVI-wieczną cisterną. Na targu nic mnie nie uwiodło; owszem, były dwa piękne fajansowe talerze dekoracyjne (średnica 45 cm), ale po pierwsze nie odważyłabym się wieźć ich tak daleko, nawet samochodem, bez specjalnych skrzynek, a po drugie, cóż, tanie nie były, mogłabym nawet dodać: po trzecie kupowanie takich rzeczy jest (dla mnie) prawdziwą frajdą tylko wtedy, jeśli od razu widzę miejsce i kontekst, w jakim się znajdą w moim otoczeniu, a tego na razie zobaczyć bym nie mogła. Niemniej posnuć się wśród straganów, popatrzeć, podtykać, poobracać w palcach – dobrze spędzony czas. Już koło drugiej znaleźliśmy się w pobliżu S. Agostino – na schodkach sąsiadującego oratorium i na krawężnikach siedzieli ludzie i coś pałaszowali z papierowych zawiniątek i tacek, a na tablicy przed chiostro młoda osoba zawijała wiszący plakat tak, żeby nie było widać napisu. Hm, zaciekawiło mnie to, weszłam za nią na chiostro, ona mn

 

Wejście do pokoju hotelowego we Włoszech nie nastręczało żadnych problemów - full vintage! W pokoju jest nawet telefon z opcją zamawiania rozmów bezpośrednich przez recepcję! Po kolacji pierwsza kawa we Włoszech, ech… Hotel okazał się bardzo miły w swoim staroświeckim charakterze. W restauracji umajonej obficie    sztucznymi, acz wymyślnie udrapowanymi kwiatami dostaliśmy więcej niż przyzwoitą kolację - w karcie nie było nic wege, zaproponowano mi makaron z sosem pomidorowym - w każdej szanującej się włoskiej jadłowydajni zawsze musi być świeży sos pomidorowy. Wzięłam fusilli - szczerze mówiąc, rewelacja, M. wziął jakieś cozze, tez chwalił, plus dodatki (contorni) - bakłażany i szpinak, półlitrowy dzbanek miejscowego wina i na koniec espresso jak pan bóg przykazał - czegóż chcieć więcej? Rano śniadanie również nie dało żadnych powodów do narzekań (już od jakiegoś czasu zauważam, że w takich sytuacjach Włosi coraz częściej sięgają po „słone”, czyli to, co dla nas jest normalnym śniadani

W hotelu pod Lipskiem -  hotel jest automatyczny, bez obsługi, żeby wejść do pokoju trzeba wklepać kod, 9 cyfr, szybko, bo chwila zawahania przerywa operację, a klawiatura nie jak np w komputerze czy telefonie w układzie 3 x 3 i zero, tylko dwie kolumny, bynajmniej nie podświetlona, ciemno, bo wchodzi się bezpośrednio z zewnątrz, tak jak w motelach na amerykańskich filmach, wklepywaliśmy to na zmianę chyba ze 20 razy, bo przecież my już starsze ludzie jesteśmy, ja dostałam głupawki śmiechowej, aż w końcu M. doczytał, ze na końcu trzeba wcisnąć "akceptuj". I w ten sposób nie śpimy tej nocy w samochodzie. Ale jak się okazało to i tak jakby na dworze, ale co tam, przeżyjemy. A potem poszukaliśmy czegoś do jedzenia, restauracja grecka o nazwie Akropolis, a jakże, kelnerują młodzieńcy bez angielskiego, cóż, człowiek ma swoje lata, był tu i tam, t te kilka slow po niemiecku pojmie, a menu ostatecznie se może wklepać do tłumacza w telefonie, ale jednak dziwne. Na koniec okazało się

  Jadę na wakacje takie prawdziwe, nie że tu sobie chadzam brzegiem morza, kąpię się, poleguję na plaży i takie tam zwyczajne rzeczy. Jadę tam, gdzie nie będzie morza, ale za to będzie prawdopodobnie upalnie. Ciężko znoszę upały, ale tam na szczęście warunki umożliwiają ochronę przeciwsłoneczną – kamienny dom, okiennice, markizy... Jadę w to samo miejsce, w którym spędzam dwa późnoletnie tygodnie już od wielu lat. Monte San Savino to mała miejscowość w prowincji Arezzo, a my kwaterujemy nieopodal, w wiejskich okolicznościach przyrody, pomiędzy zagonami winorośli, słoneczników (mogą być już zebrane) i drzewkami oliwnymi. Cieszę się, Monte San Savino może też się cieszy, bo jakby na nasz przyjazd przygotowało atrakcje – już w niedzielę Mercato dei Pulci, czyli pchli targ, i udostępnienie do zwiedzania XVI- wiecznej podziemnej cisterny (zbiornika na wodę), która służy mieszkańcom do dziś. Paszporty covidowe i różne rejestracyjne formalności załatwione, na wszelki wypadek wydrukowane

Wczoraj very hard day -- końcówka pewnego zlecenia. Od rana przy komputerze + uzgodnienia telefoniczne, o 22 poszedł plik do D., która miała to dziś rano przesłać do drukarni, pewnie ślęczała nad tym cała noc. Kładłam się nieprzytomna, z głową pełną kołujących myśli. Dziś na 10 fryzjer, wracam umęczona, przechodzę koło piekarenki i myślę - kupię sobie do kawy jagodziankę na wzmocnienie. Wchodzę, pytam o jagodzianki, a pani mówi, ze finito, koniec sezonu, bye, bye jagodzianko, see you next summer..., o losie! Pani zaproponowała drożdżówkę ze śliwką, wzięłam. 

Jestem spod znaku Wodnika, woda to mój żywioł. Kocham morskie kąpiele, nie pogardzę basenem, ale lubię też poruszać się po wodzie – łodzią taką czy inną, (kiedyś) kajakiem, statkiem większym czy mniejszym. Kiedy mieszkałam w Szwecji wolałam podróżować do Polski i z powrotem promem, a nie samolotem. Nie dane mi było pływać po oceanach, ale w oceanie i owszem – kiedyś, dawno, na Wyspach Kanaryjskich. Mieszkam nad morzem. Morze jest dla mnie bardzo ważne – uspokaja mnie, tonuje, wydaj mi się, że dopiero nad brzegiem morza oddycham pełną piersią. Morze o każdej porze roku jest inne, dla mnie zawsze piękne – i zimą z zaśnieżoną plażą, i wiosną, kiedy można obserwować wiele ptaków, i latem z opcją kąpieli i polegiwania na plaży z książką, i jesienią, targane sztormami. Teraz lato – już się kończy, a było piękne. Codziennie spacer brzegiem morza, ze Stogów do Górek Zachodnich, to w dwie strony około 8–9 km, z przystankiem lub kilkoma na kąpiel i obeschnięcie z książką w ręku. Moje stopy to